Christopher Walken

Jest aktorem o charakterystycznej urodzie, która zapewniła mu głównie role czarnych charakterów. Aktorstwem zainteresował się bardzo wcześnie. Już w wieku 10. lat grał i tańczył na scenie, a gdy skończył 16 zadebiutował na Broadwayu w Nowym Jorku (Nowy Jork, USA).
W 1971 r. po raz pierwszy wystąpił na dużym ekranie w filmie "Taśmy prawdy". Niestety ani ta rola ani następne nie przyniosły zainteresowania krytyków. Sytuacja zmieniła się dopiero w 1977 r. po filmie "Annie Hall" w reżyserii Woody'ego Allena. Obraz był wielkim przebojem i sprawił, że nazwisko Walkena stało się znane. Prawdziwy przełom w jego karierze przyszedł w następnym roku. Zagrał wtedy w głośnej produkcji Michaela Cimino "Łowca jeleni" i za swoją rolę otrzymał Oscara. W 1981 r. wokół Walkena wybuchł skandal. Podczas pobytu na jachcie męża aktorki Natalie Wood - Roberta Wagnera doszło do nieszczęśliwego wypadku. Wood wypadła za burtę i utonęła. Prasa rozdmuchała sprawę twierdząc, że Walken był kochankiem Natalie, a śmierć aktorki nie była przypadkowa. Na szczęście w wyniku przeprowadzonego śledztwa został on całkowicie oczyszczony z wszelkich podejrzeć, a całe zajście uznano za nieszczęśliwy wypadek. W 1983 r. Walken stworzył jedną ze swoich najlepszych kreacji w obrazie "Martwa strefa". 

Christopher Walken jest aktorem, obok którego nie można przejść obojętnie. Można go kochać lub nienawidzić, ale nie sposób nie zwracać na niego uwagi. Ma na całym świecie rzeszę fanów, którzy z utęsknieniem czekają na każdy jego nowy film. W połowie lat 90., chcąc pokazać publiczności, iż mimo grywanych ról jest człowiekiem zabawnym, wystąpił w programie "Saturday Night Live" i zademonstrował tam swoje umiejętności taneczne, a także sparodiował niektóre ze swoich kreacji.

Amerykański aktor urodzony w Nowym Jorku w 1943 roku. Pochodzi z rodziny imigranckiej - jego ojciec Paul Walken przyjechał do Stanów z Niemiec, matka Rosalie (z domu Russell) przybyła ze Szkocji. Rodzice prowadzili piekarnię, w której przez pewien czas pracował również Christopher ze swoimi braćmi - Kennethem i Glenem.

Wczesny start w show-biznesie zawdzięcza Christopher Walken matce, pierwsze kroki stanowiła sesja zdjęciowa do kalendarza w wieku lat trzech. Rosalie Walken regularnie prowadziła swoich synów na przesłuchania do telewizji, co zaowocowało występami w rodzinnych i komediowych show ze znanymi komikami, początkowo jako statysty, później w rolach nieco bardziej zindywidualizowanych. Pierwszą formalną edukację artystyczną odebrał Walken w Professional Children's School. Studia rozpoczął na Hofstra University na wydziale literatury angielskiej i dramatu, z zamiarem uzyskania uprawnień nauczycielskich. Jednakże po pierwszym roku studiów zrezygnował, otrzymawszy propozycję zagrania roli Claytona Dutcha Millera w off-broadwayowskiej produkcji "Best Foot Forward", razem z Lizą Minnelli. Naukę pobierał również w American National Theater and Academy (ANTA). Przez dłuższy czas pracował jako tancerz w musicalach. Podczas występów w jednym z nich, mianowicie "West Side Story", poznał swoją przyszłą żonę, Georgianne Thon. Pobrali się w 1969 roku.

Ważnym osiągnięciem w jego karierze teatralnej była rola króla Francji we "Lwie w zimie" w 1966 roku. Poza francuskim władcą ma w dorobku m.in. główne role w klasycznych sztukach szekspirowskich, takich jak "Hamlet", "Makbet", "Romeo i Julia" czy "Koriolan". W jego teatralnym repertuarze można znaleźć również Jagona z "Otella", sztuki Ibsena ("Dzika kaczka") i Tennessee Williamsa ("The Rose Tattoo"). Z nowszych produkcji można wymienić "A Behanding in Spokane" z 2010 roku oraz dramat napisany przez samego Walkena, sztukę "Him" o Elvisie Presleyu z 1995 roku, gdzie zagrał również główną rolę.

Pierwsza rola Walkena na dużym ekranie to młody włamywacz z narkotykową przeszłością w "Taśmach prawdy" z 1971 roku, gdzie zagrał obok Seana Connery'ego. Rok później pojawił się w "Klatce szczęścia" jako żołnierz poddawany neurologicznym eksperymentom. Niestety film ten nie zdobył szerszej popularności i trzeba było poczekać do 1977 roku, kiedy to w wyniku współpracy z Woodym Allenem Walken zaistniał w świadomości widzów i reżyserów jako upośledzony brat tytułowej "Annie Hall". Rok 1978 przyniósł kolejny ważny film - "Łowcę jeleni". Za rolę Nicka Walken otrzymał Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego.

W latach 80. Christopher Walken pojawiał się w rolach nadwrażliwych młodzieńców o dziwnych życiorysach. Do typu "wrażliwca" można zaliczyć takie role, jak Johnny Smith ("Martwa strefa") czy Whitley Strieber ("Wspólnota"). Wyraźny wyjątek od reguły stanowi rola ojca w filmie "W swoim kręgu", gdzie można już wyczuć kreację późniejszych "zimnych drani".

Z nadejściem lat 90. "walkenowscy" bohaterowie stali się mroczniejsi. Bohater "Uzależnienia" doprowadza dziewczynę na skraj samobójstwa. Sparaliżowany Szycha z "Rzeczy, które robisz w Denver" wydaje wyroki śmierci na mafijnych współpracowników. Archanioł Gabriel z "Armii Boga" bawi się śmiertelnikami jak łowną zwierzyną. Obraz ten rozjaśnia nieco komedia "Atomowy amant".
 
Początek XXI wieku to w filmografii Walkena okres komedii. Już trzecia część "Armii Boga" wskazuje na kolejną zmianę w wizerunku. Gniewny anioł przechodzi w cieszącego się życiem hippisa. Humor u "walkenowskich" bohaterów ma dosyć dużą rozpiętość - od quasi-czarnego skrzywienia ust w "Zakopanej Betty", przez delikatny uśmiech w "Klik", do pozostających na granicy kiczu gagów w "Joe Dirt" i "Lakierze do włosów" - niemniej jednak kpina pozostaje kpiną. Sceny mafijnych rozrachunków przechodzą w parodię kina akcji, jak w "Planie prawie doskonałym".

Metoda aktorska Walkena pozostaje nieco paradoksalna. Z jednej strony głosi iż "każdy z moich bohaterów będzie w końcu mną"; z drugiej - wielokrotnie przekonuje w wywiadach, że prawdziwego szaleńca może zagrać wyłącznie człowiek całkowicie racjonalny. 

Trudno nie wspomnieć o dwóch "znakach rozpoznawczych" Christophera Walkena - jego fryzurze i sposobie mówienia. Jedno i drugie jest parodiowane przez komików. Swoje charakterystyczne włosy zawdzięcza Walken fascynacji Elvisem Presleyem, natomiast nietypowa intonacja wypowiadanych zdań to efekt buntu przeciwko interpunkcji jako barierze w rozumieniu tekstu.