Jakby to ująć najdelikatniej...hhmmm...Jeśli zestawiać z pierwszą częścią to jestem zmuszona przyznać , że to prawdziwa katastrofa. Walken dobry, tylko nie bardzo wiem czemuż zmienił rolę zadufanego w sobie archanioła na rolę błazna z zamiłowaniem do grania na trąbce. Można to też ująć o tak: wraz z odebraniem skrzydeł nasz anioł stracił wyrazistość. Jakże ja nie lubię takich zabiegów.. O „czary-mary” finałowe lepiej w ogóle już nie wspominać. Ale to może ja się czepiam. Anioł śmierci jako dobra wróżka...przecież mogło być gorzej ... na pewno mogło...chyba...a jednak więcej ambicji miała Buffy- postrach wampirów... no okey, niech będzie iż to ów poziom, w każdym razie brak klimatu, sensu... sympatyczny za to jest Pyriel, tylko dość ograniczony. Ledwie go poznajemy, matrixowskim skokiem nadziewa się na „wyrywacz serc”, trzymany przez nowicjusza.
Najlepiej pozostać przy części pierwszej, wykonanej w sposób naprawdę dobry. Tutaj nie ma odgrzewanych pomysłów nawet...a po prostu jakichkolwiek jest zwyczajnie brak.

Najciekawsze jest jednak że przeczytałam o owym filmie nad wyraz dobrą opinie w gazecie... albo krytycy za dużo się narkotyzują (może faktycznie z dołożeniem wizji własnych obraz zyskuje niezmiernie, nie tylko na fabule ale i przesłaniu) albo nie oglądają tego co oceniają.